Het onzichtbare zichtbaar maken

Door: Peter Teeuwen

We zijn al een heel eind op weg met de emancipatie van mensen met autisme. Maar toch, dat laatste zetje, namelijk het laten zien dat er veel meer mensen autisme hebben dan je op het eerste gezicht zou zeggen, de zogenaamde onzichtbare mensen met autisme, dat lukt nog onvoldoende.

Het is een hele uitdaging om juist déze mensen zichtbaar te maken. De huidige rolmodellen zijn teveel zichtbaar autistisch voor het noodzakelijke identificatieproces. We moeten dus op zoek naar andere rolmodellen, anders krijgen we alleen maar een variant op de Rain Mans en de Kees Momma’s. Dat is niet wat we willen denk ik.

Voor vol aangezien worden

Wat we willen is een emancipatiebeweging, het voor vol aangezien worden, erkenning van de kwaliteiten, en ergens ook een rehabilitatie. Want naar mijn idee is de positie van mensen met autisme verslechterd in de huidige maatschappij.  In onze wereld van social netwerk,  communicatie en presentatie, lijkt uiterlijk vertoon belangrijker dan inhoud.

Mensen worden niet aangenomen op hun skills, maar op het feit dat ze kunnen verkopen dat ze skills hebben. In de praktijk blijkt dan vaak dat die skills helemaal niet zo aanwezig zijn, zoals de persoon het deed voorkomen. Iedereen voelt op zijn klompen aan dat dat op de lange termijn mis moet gaan.

Gerenommeerde mensen met autisme: laat je zien

Naast het feit dat er veel mensen met autisme geen plekje kunnen vinden in onze maatschappij zijn er denk ik ook velen die dat wél gelukt is en dat zijn niet de minsten, denk ik. In de wetenschap en de medische wereld zouden best veel mensen met autisme kunnen zitten.

Het probleem van deze groep is dat ze dat autisme zelf nooit toe zullen geven. Waarom zouden ze? Wat heeft het voor nut voor ze? Op dit moment geen enkel voor zichzelf, maar wel voor de groep als zodanig. Het zou mooi zijn als er een relatie zou worden gelegd tussen het hebben van autisme en het hebben van bepaalde vaardigheden, zoals doorzettingsvermogen, loyaliteit, oog voor detail, analytisch vermogen en deze lijst is nog wel uit te breiden.

Pas als we dát voor elkaar krijgen, dat er gerenommeerde personen opstaan (en dan bedoel ik niet de  Steve Jobsen en de Mark Zuckerbergs) die zeggen: “Ik ben er trots op dat ik autisme heb, want daardoor kan ik dingen die anderen niet kunnen”, dan kunnen we zeggen: autisme is volwaardig geaccepteerd in de samenleving.

2 gedachten over “Het onzichtbare zichtbaar maken”

Laat een reactie achter aan Carlo Post Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *